Düşmek mi bilmiyorum..
Ama en dipteydim. Yorgundum. İntihar etmiştim. Tabii bunu da beceremedim. Hayatımdaki hiç bir şeyi beceremediğim gibi..
Kalkmadım. Kalkmak zorunda hissetmedim.
Kim için kalkacaktım?
Çocuklarım için mi? Bensiz yaşamaya alışmışlardı. Varlığım çokta ehemmiyetli gelmiyordu onlara.
Eşim mi? Bensizde gayet mutlu bir hayatı vardı. Özgürlüğün tutsaklığında kendimi iş hayatının en zor şartlarına teslim ettiğim günlerdi. Bir kaçış diye yola çıkmış görünsem de aslında kendime düşmandım. Kendime çok kızgın. Sevmelerin dahi yük olduğu zamanlardı.
Düşmek mi?
Hayır. Bunu kabul etmiyorum.
Ben düşmedim. Ben diz çöktüm. Ben teslim oldum. Ben pes ettim.
Neye ya da kime? Sizin iki cümle sonra merakınızı gidereceğiniz bir hikâyede karşılaşacağınız bir cevap aslında benim hayatımın tüm acizliğindeydi.
YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ...
http://www.duzcerota.com/ayfer-ozturk-yuksel/2068-bu-savas-benim-degil